نکتۀ قابل توجه در این کتاب این است که هر انسانی تعبیر خاصی از عشق دارد به طوریکه نویسندۀ کتاب می گوید :

بنابر اعتقادات و تجربیات ما معانی ما از عشق متفاوت می باشد مثلاً عشق از نظر یک مادر ، عابد و عاشق می تواند عشق به فرزند ، عشق به خدا و عشق به معشوق معنی شود ولی عشق فراتر از آن است که محدود شدنی باشد .

ما در این کتاب می آموزیم که باید به همۀ انسانها از هر نژاد ، قشر و رنگی که هستیند عشق بورزیم ، چون یکی هستیم همانطور که نویسنده می گوید ما بیش از آنچه متفاوت باشیم شباهت داریم و وقتی به خود عشق بورزیم دیگران هم دوست خواهیم داشت و اینکه در مقابل دیگران خود را مسئول بدانیم به طوریکه ( کی برکگارد ) می گوید: تنها آنگاه که مسئولانه عشق می ورزی ، عشق جاودانه ، دلشاد و در مقابل یاس ایمن می ماند .

و می آموزیم که دیگران را همانطور که هستند بپذیریم و دوست داشته باشیم نه آنطور که ما می خواهیم باشند .
لئوبوسکالیا در سراسر کتابش از ما می خواهد که در عشق رشد کنیم و او ریشۀ تمام بیماری های روانی را در عدم ابراز عشق می داند .